می‌توان به‌ منظور درمان زخم کف پای دیابتی و یا پاهایی که دچار تغییر شکل شده‌اند، از کفش‌های مخصوص و یا کفی‌های طبی استفاده کرد که به نرمی پا را در برمی‌گیرند.

اکسیژن درمانی

اکسیژن درمانی پرفشار، یکی از راه‌های درمان زخم‌ کف پای دیابتی مزمن می‌باشد. در این روش، فرد اکسیژن خالص را با فشار بالا درون یک محفظه‌ی تک‌نفره دریافت می‌کند. این کار میزان پیوستگی اکسیژن با گلبول‌های قرمز خون را افزایش داده و موجب رسیدن بیشتر اکسیژن به محل زخم می‌شود.

آنتی بیوتیک

آنتی‌بیوتیک‌ها از داروهای همیشگی برای درمان زخم کف پای دیابتی می‌باشند.  عفونت در بافت‌های نرم برای درمان زخم کف پای دیابتی معمولاً نیازمند یک دوره‌ی درمانی ۲ تا ۳ هفته‌ای با آنتی‌بیوتیک می‌باشد در حالی‌ که استئومیلیت یا عفونت استخوان به دوره‌های چند ماهه‌ی آنتی‌بیوتیک نیاز خواهد داشت.

روش‌های دیگر

درصورتی‌که روش‌های درمانی ذکرشده پاسخ مناسبی را در فرد ایجاد نکرده و یا درصورتی‌که فرد دچار عفونت یا درد شدید باشد، ممکن است نیاز باشد تا پزشک شما یک عمل جراحی قطع عضو را انجام دهد ،  برداشتن بافت آسیب‌دیده به‌منظور کنترل عفونت و ایجاد یک محیط مناسب برای درمان زخم کف پای دیابتی و همچنین بیشینه ساختن ثبات فیزیکی و ساختاری پا، از اهداف اصلی عمل جراحی در درمان زخم کف پای دیابتی می‌باشد .